Όσιος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο έγκλειστος Δεκεμβρίου 24, 2010 — anaxoriti

ΕΙΠΕ ο Κύριος: «Εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται• και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα». Αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου προς την αγία Μάρθα, πριν αναστήσει τον αδελφό της δίκαιο Λάζαρο. Και μας έρχονται στη μνήμη τώρα που γράφουμε για τον όσιο πατέρα μας Αθανάσιο, τον έγκλειστο σπηλαιώτη.

Ο όσιος Αθανάσιος ήταν ένας αγωνιστής μοναχός της Λαύρας των Σπηλαίων και έζησε σ’ αυτήν πολύχρονη και θεοφιλή ζωή.

Μετά από πολλά ασκητικά παλαίσματα και κατορθώματα, γνωστά τα περισσότερα μόνο στο Θεό, εκοιμήθη ειρηνικά.

Το σκήνωμά του ετοιμάστηκε από τους πατέρες για την ταφή. Ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο όμως προκάλεσε την καθυστέρηση του ενταφιασμού για δυο ολόκληρες ήμερες. Ο θεσπέσιος Ποιμήν βρισκόταν στην εκκλησία, μαζί με τους άλλους πατέρες, την ώρα του μαρτυρικού θανάτου του οσιομάρτυρος Κούκσα. Τη στιγμή που ο γενναίος Κούκσα και ο μαθητής του, σε τεράστια απόσταση από τη μονή, παρέδιδαν τις ψυχές τους στα χέρια του Θεού, ο διορατικός όσιος Ποιμήν στάθηκε στο κέντρο του ναού και φώναξε δυνατά:
— Ο αδελφός μας Κούκσα και ο μαθητής του τελειώθηκαν μαρτυρικά αυτή την ώρα!
Αυτό είπε μόνο, και αμέσως έκλεισε κι ο ίδιος τα μάτια του για πάντα. Εκοιμήθη ειρηνικά την ίδια μέρα, 27 Αυγούστου, εκεί, μέσα στην εκκλησία.

Έτσι και οι τρεις αδελφοί μπήκαν μαζί στη χαρά του Κυρίου τους, όπου τώρα απολαμβάνουν «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν».

Τη δεύτερη νύχτα ο ηγούμενος της Λαύρας είδε στον ύπνο του άγγελο Κυρίου που του είπε:
— Ο άνθρωπος του Θεού Αθανάσιος, έχει ήδη δυο μέρες άταφος κι εσύ αδιαφορείς γι` αυτό;

Έντρομος ο ηγούμενος σηκώθηκε πρωί-πρωί την άλλη μέρα κι έσπευσε με τους αδελφούς να ενταφιάσει το νεκρό. Αλλά τι να δουν!
Ο όσιος ήταν ζωντανός! Καθισμένος στο νεκροκρέβατο έκλαιγε πικρά!

Φρίκη και δέος κυρίεψε τους αδελφούς. Για πολλή ώρα στάθηκαν άφωνοι και τρομαγμένοι μπροστά στο απίστευτο θέαμα. Έπειτα ρώτησαν τον Αθανάσιο:
– Αδελφέ, πως ξαναγύρισες στη ζωή; Που ήταν η ψυχή σου αυτές τις δυο μέρες; Που είχες πάει; Τι είδες και τι άκουσες; Πες μας, σε ικετεύουμε!
Εκείνος όμως δεν απαντούσε. Μόνο επαναλάμβανε σταθερά ανάμεσα στους λυγμούς:
– Να σωθείτε, αδελφοί, να σωθείτε!
– Πες μας αδελφέ, για να μας ωφελήσεις! επέμεναν οι πατέρες.
– Και να σας πω, άραγε θα εφαρμόσετε τις συμβουλές μου;

Με όρκους υποσχέθηκαν οι αδελφοί ότι θα φυλάξουν όλα όσα θα τους έλεγε.
– Ακούστε τότε, είπε ο αναστημένος Αθανάσιος. Τρία πράγματα πρέπει να φυλάξετε για να σωθείτε.

*

Πρώτα, να κάνετε αδιάκριτη υπακοή στον ηγούμενο.

Απλότητα και αγαθότητα Η πνευματική εργασία που κάνετε να μην γίνεται αντιληπτή Δεκεμβρίου 29, 2010 — anaxoriti

Ό,τι κάνει ο καλός εαυτός μας, να μην το παίρνει είδηση ο κακός «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». «Αριστερά» είναι ο αντίθετος εαυτός μας, που όταν το πάρει είδηση, θα τα χαλάσει όλα. Ο αντίθετος είναι ο κακός εαυτός μας. Νέος είναι ο εν Χριστώ εαυτός μας, ενώ ο άλλος είναι ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη για να μην παίρνει είδηση ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη και κυρίως η Χάρις του Θεού.

Υπάρχουν μερικά μυστικά. Το Ευαγγέλιο μας προτρέπει πως πρέπει να προλαμβάνουμε ορισμένα πράγματα που μας δυσκολεύουν στον αγώνα μας.

Λ.χ. θέλετε να γευθείτε μια χαρά από τον Θεό. Ποιο είναι το μυστικό εδώ; Έστω ότι την πιστεύετε και τη ζητάτε τη χαρά και λέτε «δεν μπορεί παρά να μου τη δώσει ο Θεός». Εκείνος δεν την δίνει. Και αιτία είστε εσείς οι ίδιοι. Όχι ότι ο Θεός δεν θέλει να τη δώσει, αλλά το μυστικό είναι η δική σας απλότης και απαλότης.

Ὅσιος Ἄνθιμος τῆς Χίου, Λόγος περί ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

Δημοσιεύτηκε 31 Αυγούστου 2014. Συντάκτης: hristospanagia5

Η αγαθότης του Θεού, αδελφές, είναι τόσον πλουσία εις χάριτας, ώστε γυρεύει αιτία να ελεήση τον άνθρωπον.Η χάρις του Θεού είναι έτοιμη κάθε στιγμή να κάμη αντανάκλαση μέσα στην καρδία του ανθρώπου και να του δώσει μόρφωση, να του δώσει χάρη και έλεος, θέλει όμως να της δoθή αφορμή. Λέγουν ότι ο βασιλεύς Ναπολέων επήγε κάποτε να συργιανίση σε ένα δάσος, για να πάρη τον αέρα του, να απoλαύση εκεί την ομορφιά της φύσεως. Εκεί είδε ένα ωραίο δένδρο, μα ήταν πανόραμα: υψηλό, δροσερό, κατάσκιο, ο φλοιός του εγυάλιζε σαν καθρέφτης. Τόσο άρεσε στον βασιλέα το δένδρο εκείνο, τόσο του επροξένησε τον θαυμασμόν και την περιέργειαν, ώστε εκάθισεν απέναντι στο δένδρο και το έβλεπε και το εκαμάρωνε.

Μέσα η καρδιά του είχε γεμίσει από την ομορφιά του δένδρου.Όλοι οι στρατιώται του βασιλέως και ο κόσμος όλος το είχε μάθει αυτό και όλοι το εκτιμούσαν το δένδρο του βασιλέως και το είχαν σε προφύλαξη μεγάλη. Μετά καιρόν απέθανεν ο βασιλεύς, την ίδια ημέρα ξεράθηκε και το δένδρο.

Έκριναν τότε όλοι καλό να κόψουν το δένδρο και με τα ξύλα του να κάμουν το σεντούκι του βασιλέως, αφού το αγαπούσε τόσο πολύ.

Τά…ὀνόματα τοῦ Ἰησοῦ…

Δημοσιεύτηκε 31 Αυγούστου 2014. Συντάκτης: hristospanagia5

Γιατί ονομάστηκε ο Ιησούς Χριστός «Οδός»;
Για να μάθεις ότι δι’ Aυτού ανεβαίνουμε προς τον ουράνιο πατέρα μας.

Γιατί ονομάστηκε «Πέτρα»;
Για να μάθεις πόσο χρήσιμη αλλά και πόσο δυνατή και ακλόνητη είναι η πίστη προς Αυτόν.

Γιατί ονομάστηκε «Θεμέλιος»;
Για να μάθεις ότι Aυτός βαστάζει και στηρίζει τα πάντα υλικά και πνευματικά.

Γιατί ονομάστηκε «Ρίζα»;
Για να μάθεις ότι ενωμένοι μαζί Tου και παίρνοντας χυμούς πνευματικούς απ’ Αυτόν ανθίζουμε και καρποφορούμε πνευματικά.Γιατί ονομάστηκε «Ποιμήν»;
Διότι Αυτός μας ποιμαίνει και προνοεί για την συντήρησή μας.

Γιατί ονομάστηκε «Πρόβατον»;
Διότι θυσιάστηκε για μας και συγχωρέθηκαν δι’ Αυτού οι αμαρτίες μας.

Γιατί ονομάστηκε «Ζωή»;
Διότι ενώ ήμασταν νεκροί πνευματικώς ένεκα των αμαρτιών μας, μας ανέστησε μαζί Του.

Γιατί ονομάστηκε «Φως»;
Γιατί μας απήλλαξε από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας και της πλάνης.

Γιατί ονομάστηκε «Ιμάτιον»;
Διότι εγώ ο άνθρωπος ενδύθηκα πνευματικά Αυτόν, όταν βαφτίστηκα στο όνομά του.

Γιατί ονομάστηκε «Τράπεζα»;
Διότι τρώγω το Σώμα Του και πίνω το Αίμα Του όταν συμμετέχω στα άχραντα μυστήρια.

Γιατί ονομάστηκε «Οίκος»;
Διότι δια μέσου των ιερών μυστηρίων κατοικώ εις Αυτόν.

Γιατί ονομάστηκε «Ένοικος»;
Διότι με την Θεία Κοινωνία γίνομαι ναός και κατοικία Του

(Aγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου. PG 52,403)

Πηγή: inpantanassis.blogspot.gr

Μποροῦμε σήμερα νά κοινωνοῦμε συχνά;

Ὅ­ταν γί­νει λό­γος σέ χρι­στια­νούς γιά  τήν ἀ­νάγ­κη τῆς συ­χνῆς Θεί­ας Κοι­νω­νί­ας, ἀ­μέ­σως θά ἀ­κού­σεις, εἶ­ναι εὔ­κο­λο σή­με­ρα μέ τή προ­κλη­τι­κή ζω­ή πού ζοῦ­με νά κοι­νω­νεῖ συ­χνά ὁ χρι­στια­νός; Ἡ ἀ­πάν­τη­ση εἶ­ναι, ναί μπο­ρεῖ ὅ­ταν τό θέ­λει. Ἡ δι­σχι­λι­ε­τής ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τό ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει. Για­τί ὁ Χρι­στός πού εἶ­ναι μα­ζί μας εἶ­ναι με­γα­λύ­τε­ρος καί δυ­να­τό­τε­ρος ἀ­πό τό δι­ά­βο­λο πού  προ­σπα­θεῖ νά ὑ­πο­τά­ξει τόν κό­σμο. Ἀρ­κεῖ νά τό θε­λή­σει ὀ χρι­στια­νός.

 Ἄν πραγ­μα­τι­κά ὁ ἄν­θρω­πος ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται ποι­ός εἶ­ναι, πό­θεν ἔρ­χε­ται καί πού πη­γαί­νει, τό­τε κα­τα­λα­βαί­νει ὅ­τι ἔ­χει ἕ­να τε­λι­κό σκο­πό καί ὁ σκο­πός αὐ­τός εἶ­ναι ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ὁ χα­μέ­νος πα­ρά­δει­σος, ἡ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ἄν πραγ­μα­τι­κά εἶ­ναι ἐ­ρα­στής αὐ­τῆς τῆς χα­ρού­με­νης καί ἀ­τέ­λει­ω­της ζω­ῆς, τό­τε ὅ­λες οἱ ἐ­νέρ­γει­ές του, οἱ πρά­ξεις καί οἱ συμ­πε­ρι­φο­ρές του, θά  κι­νοῦν­ται μέ­σα στά πλαί­σια αὐ­τοῦ τοῦ σκο­ποῦ καί θά προ­σέ­χει καί τή συμ­πε­ρι­φο­ρά του, τά λό­για του, τά ἔρ­γα του καί τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες του.

 Ἐξ ἄλ­λου ὁ Κύ­ριος μας  δέ μας ὑ­πο­σχέ­θη­κε τόν πα­ρά­δει­σο ἐ­δῶ στή γῆ αὐ­τή, ἀλ­λά στήν ἄλ­λη ζω­ή, στή νέ­α γῆ τοῦ πα­ρα­δεί­σου.  Δέν μᾶς ὑ­πο­σχέ­θη­κε στόν κό­σμο αὐ­τό εὐ­τυ­χί­α, ἀλ­λά μᾶς ὐ­πο­σχέ­θη­κε θλί­ψεις καί δο­κι­μα­σί­ες τίς ὁ­ποῖ­ες θά μᾶς προ­κα­λεῖ ὁ ἐ­χθρός μας ὀ δι­ά­βο­λος. Μᾶς προ­τρέ­πε ­ἀ­κό­μα ὅ­τι πρέ­πει νά ἔ­χου­με θάρ­ρος καί θά νι­κή­σο­υμε ὅ­πως νί­κη­σε καί αὐ­τός.  Ἑ­πο­μέ­νως ἔ­χου­με δι­α­λέ­ξει ἕ­να δρό­μο στε­νό καί μιά πύ­λη στε­νή καί πρέ­πει νά προ­σέ­ξου­με νά μήν  φορ­τω­νό­μα­στε πολ­λά για­τί δέ θά μᾶς χω­ρέ­σει νά πε­ρά­σου­με ἡ στε­νή πύ­λη καί θά μεί­νου­με ἐ­κτός πα­ρα­δεί­σου.

 Γιά νά ἀ­πο­φύ­γου­με τήν ἁ­μαρ­τί­α, θά πρέ­πει πάν­το­τε νά ἐ­πι­δι­ώ­κου­με τήν συμ­με­τρί­α  γιά νά δι­α­τη­ρή­σου­με καί σῶ­μα καί ψυ­χή σέ ἀ­σφά­λεια καί ἀ­παλ­λα­γή ἀ­πό τά κα­κά. Πρέ­πει νά ἀ­πο­φεύ­γου­με τήν πολ­λή κα­λο­πέ­ρα­ση καί τή φι­λη­δο­νί­α, για­τί δέ γνω­ρί­ζουμε πό­σα κα­κά δη­μι­ουρ­γεῖ. Ἀλλά καί  τά ἄ­τα­κτα λό­για, τήν ἀ­νό­η­τη φλυ­α­ρί­α κλπ.

Ἡ ζω­ή καί ἡ γέν­νη­σή μας εἶ­ναι δι­πλή, πνευ­μα­τι­κή καί σαρ­κι­κή, καί τό μέν πνεῦ­μα πο­λε­μᾶ τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες τοῦ σώ­μα­τος, τό δέ σῶ­μα πα­ρα­τάσ­σε­ται ἐ­ναν­τί­ον τοῦ πνεύ­μα­τος καί εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νά συμ­φω­νή­σουν καί νά συ­νερ­γα­σθοῦν τά ἐ­νάν­τια πράγ­μα­τα. Εἶ­ναι ὀ­λο­φά­νε­ρο ὅ­τι μιά ἀ­πό τίς δυ­ό ἐ­πι­θυ­μί­ες θά ἐ­πι­κρα­τή­σει στούς λο­γι­σμούς διά τῆς μνή­μης. Γι’ αὐ­τό ἐ­μεῖς πρέ­πει νά  προ­σπα­θή­σου­με νά ἐ­πι­κρα­τή­σει τό πνεῦ­μα πά­νω στό σῶ­μα. Γιά νά γί­νει αὐ­τό, χρει­ά­ζε­ται προ­σπά­θεια καί ἀ­γώ­νας. Ἐ­κεῖ­νο πού μᾶς προ­ε­τοι­μά­ζει ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κά γιά  τόν ἀ­γώ­να, σ’ ὅ­λες τίς πε­ρι­πτώ­σεις, εἶ­ναι ὁ πό­θος γι’ αὐ­τά πού ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε⁺ αὐ­τός κα­θι­στᾶ τούς κό­πους γλυ­κούς, ἀ­κό­μα κι’ ὅ­ταν εἶ­ναι ὀ­δυ­νη­ροί.  Ἀ­κό­μα νά ἀ­φι­ε­ρώ­νο­υμε ὄ­λους τούς λο­γι­σμούς μας στό Χρι­στό καί σέ ὅ­σα ἐ­κα­με ἀ­πό φι­λαν­θρω­πί­α σέ μᾶς καί τό­τε θά ἔ­χου­με ἐ­νώ­πιόν μας αὐ­τή τή ζω­ή πού θέ­λου­με καί θά νοι­ώ­θου­με εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι. Ὅ­λοι ἔ­χου­με χρέ­ος νά ἐ­φαρ­μό­ζου­με τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ καί νά προ­σαρ­μό­ζου­με τό βί­ο μας σύμ­φω­να μέ τήν ἀ­ρέ­σκειά του, καί νά ἀ­πο­μα­κρύ­νου­με τά μά­τια μας ἀ­πό τά μά­ται­α πράγ­μα­τα τοῦ κό­σμου τού­του.

Κα­λό καί ὠ­φέ­λι­μο καί βο­η­θη­τι­κό θά ἦ­ταν ἄν κά­θε ἀ­γω­νι­ζό­με­νος χρι­στια­νός ἔ­κα­νε τα­κτι­κά ἔ­λεγ­χο τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του μέ βά­ση τίς  ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ.

Χαραλάμπους Νεοφύτου

Πρεσβυτέρου

ΠΕΡΙ

ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

πόσο συχνά κοινωνοῦμε

Περί των τελουμένων κατά τη Θ. Λειτουργία

Πολύ αυστηρός ήταν ο Γέροντας με εκείνους που κουβέντιαζαν μέσα στο ναό, και ιδιαίτερα με τις γυναίκες: «Διδάσκειν δὲ γυναικὶ οὐκ ἐπιτρέπω» ( Α΄Τιμ.2, 12 ) , επανελάμβανε αυστηρά το λόγο του Απόστολου.
- Αν δεν μπορείτε να ακούσετε όσα διαβάζονται στην εκκλησία, έλεγε, τότε καλύτερα να λέτε μέσα σας την ευχή του Ιησού. Ιδιαίτερα προσπαθήστε να ακούτε προσεκτικά την ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου.
Για να προκαλέσει την προθυμία και την προσοχή συχνά ερωτούσε: 
- Ποιο Ευαγγέλιο διαβάστηκε σήμερα; Ποιός θα μας το διηγηθεί;
Κατά την εξομολόγηση πάντοτε εξηγούσε όλες τις στιγμές της Θ. Λειτουργίας. Για παράδειγμα:
- Όταν ο ιερεύς με το διάκονο βγαίνουν από τη βόρεια πύλη και εισέρχονται με το Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη, αυτή η στιγμή ονομάζεται «Μικρά Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός εξέρχεται στο κήρυγμα. Όποιος θα ζήσει χριστιανικά, κατά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών.
Όταν οι λειτουργοί κατά τη διάρκεια του Χερουβικού από τη βόρεια πύλη με τα Τίμια Δώρα περνούν μέσα από την Ωραία Πύλη, η στιγμή αυτή ονομάζεται «Μεγάλη Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός πορεύεται στα εκούσια Πάθη χάριν ημών των αμαρτωλών. Όποιος μετανοήσει και κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Κατά την ώρα του «Σὲ ὑμνοῦμεν …» , όλη η Εκκλησία , όλοι οι παριστάμενοι στο ναό θα πρέπει να προσεύχονται μαζί με τους λειτουργούς , ώστε ο Ουράνιος Πατέρας να αποστείλει το Πανάγιο Πνεύμα σε μας και στα προκείμενα Δώρα και τρεις φορές να λένε μέσα τους: «Κύριε, ο το Πανάγιόν σου Πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις Σου καταπέμψας, Τούτο, Αγαθέ, μη αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις Σου».
Αυτή τη στιγμή καμμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή. Όλοι πρέπει να είναι σαν φλόγα από την αγάπη του Θεού. Αυτή την ώρα οι ψυχές μας πρέπει να είναι ως λύχνοι καιόμενοι, ως ευώδες θυμιατό, ως θυμίαμα που ανεβαίνει στον ουρανό, διότι αυτή τη στιγμή τελείται το φοβερό ζωοποιό μυστήριο , η μεταβολή δια του Αγίου Πνεύματος του άρτου και του οίνου στο Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού και πάνω στην αγία Τράπεζα βρίσκεται ο Θεός εν σαρκί. 


Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

(ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ)

Ευφράνθητε ουρανοί, σαλπίσατε τά θεμέλια τής γής, βοήσατε τά όρη ευφροσύνην, ιδού γάρ ο Εμμανουήλ, τάς αμαρτίας ημών τώ Σταυρώ προσήλωσε, καί ζωήν ο διδούς, θάνατον ενέκρωσε τόν Αδάμ αναστήσας ως φιλάνθρωπος.

Τόν σαρκί εκουσίως σταυρωθέντα δι' ημάς, παθόντα καί ταφέντα, καί αναστάντα εκ νεκρών, υμνήσωμεν λέγοντες, Στήριξον ορθοδοξία τήν Εκκλησίαν σου Χριστέ, καί ειρήνευσον τήν ζωήν ημών, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Τώ ζωοδόχω σου τάφω, παρεστώτες οι ανάξιοι, δοξολογίαν προσφέρομεν τή αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, ότι Σταυρόν κατεδέξω καί θάνατον αναμάρτητε, ίνα τώ κόσμω δωρήση τήν Ανάστασιν, ως φιλάνθρωπος.

Δόξα...

Τόν τώ Πατρί συνάναρχον, καί συναϊδιον Λόγον, τόν εκ παρθενικής νηδύος προελθόντα 

αφράστως, καί σταυρόν καί θάνατον δι' ημάς εκουσίως καταδεξάμενον καί αναστάντα εν δόξη, 

υμνήσωμεν λέγοντες, Ζωοδότα Κύριε δόξα σοι, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

 

Τήν παγκόσμιον δόξαν, τήν εξ ανθρώπων σπαρείσαν καί τόν Δεσπότην τεκούσαν, τήν 

επουράνιον πύλην υμνήσωμεν Μαρίαν τήν Παρθένον, τών Ασωμάτων τό άσμα καί τών πιστών τό 

εγκαλλώπισμα, αύτη γάρ ανεδείχθη ουρανός καί ναός τής θεότητος, αύτη τό μεσότοιχον τής 

έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, καί τό βασίλειον ηνέωξε, Ταύτην ούν κατέχοντες, τής 

πίστεως τήν άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Κύριον, θαρσείτω τοίνυν, 

θαρσείτω λαός τού Θεού, καί γάρ αυτός πολεμήσει τούς εχθρούς, ως παντοδύναμος.

 

Ο Οίκος

Τόν πρό ηλίου Ήλιον, δύναντα ποτέ εν τάφω, προέφθασαν πρός όρθρον, εκζητούσαι ως ημέραν, 

Μυροφόροι κόραι, καί πρός αλλήλας εβόων, Ω φίλαι, δεύτε τοίς αρώμασιν υπαλείψωμεν, Σώμα 

ζωηφόρον καί τεθαμμένον, σάρκα ανιστώσαν τόν παραπεσόντα Αδάμ κείμενον εν τώ μνήματι, 

άγωμεν, σπεύσωμεν, ώσπερ οι Μάγοι, καί προσκυνήσωμεν, καί προσκομίσωμεν τά μύρα ως 

δώρα τώ μή εν σπαργάνοις, αλλ' εν σινδόνι ενειλημένω, καί κλαύσωμεν, καί κράξωμεν, Ώ 

Δέσποτα εξεγέρθητι, ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. 

Τόν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, καί τήν αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν καί δοξάζομεν, 

Σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σού άλλον ουκ οίδαμεν, τό όνομά σου ονομάζομεν, Δεύτε πάντες οι 

πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τού Χριστού αγίαν Ανάστασιν, ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού, χαρά 

εν όλω τώ κόσμω, Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν

γάρ υπομείνας δι' ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν.

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Η Περιτομή του Κυρίου

Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί μου, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει, τήν Περιτομή τοῦ Κυρίου καί τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ Οὐρανοφάντορος. Ἀπό  πλευρᾶς κοσμικῆς εἶναι καί ἡ πρώτη ἡμέρα τούς ἔτους (διότι ἀπό ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς ἀρχή τοῦ ἔτους εἶναι ἡ 1η Σεπτεμβρίου. Γιά τόν Θεό ὅμως, Χριστιανοί μου, καί γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει χρόνος. Ὁ χρόνος εἶναι μία ἔννοια συμβατική. «Χίλια χρόνια ὡς ἥμερα μία ἐνώπιόν Σου Κύριε», λέει ὁ Δαβίδ. Πάντοτε, ἀδελφοί, χρειάζεται, Ἰδιατέρως ὅμως, σέ παρόμοιες χρονικές περιόδους, ὅπως ἤ λεγομένη πρωτοχρονιά, νά συλλογιζόμαστε τόν χρόνο καί τό ὑπόλοιπό της ζωῆς μας, προσευχόμενοι πάντοτε μέ τήν αἴτηση τῆς Ἐκκλησίας: «Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἠμῶν ἐν εἰρήνη, καί μετανοία ἐκτελέσαι...» καί «χριστιανικά τά τέλη τῆς ζωῆς ἠμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν..». Συγχρόνως, ὅμως, εἶναι μία πολύτιμη εὐκαιρία, πιστά καί ἀφοσιωμένα παιδιά τοῦ Θεοῦ, πού ἤλθατε σήμερα νά πάρετε τήν εὐλογία καί τόν ἁγιασμό του, νά σᾶς πῶ γιά μερικά πράγματα γύρω ἀπό τήν σωστή, ὀρθόδοξη στάση τῆς Ἐκκλησίας μας: 1. Ὅταν γίνεται ἕνα μυστήριο, πολύ σας παρακαλῶ, παρακολουθῆτε μέ κατάνυξη, προσεύχεσθε τήν ὥρα ἐκείνη. Μή συζητᾶτε μέσα στήν Ἐκκλησία. Εἶναι μεγάλη ἀνευλάβεια καί ἀσέβεια. Καί ἄν εἶναι τόσο μεγάλη ἀνάγκη νά μιλήσετε, νά βγαίνετε ἔξω ἀπό τό Ναό χωρίς νά κάνετε θόρυβο. Διότι τήν ὥρα ἐκείνη ἤ ἀόρατη Θεία Χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος κατέρχεται καί τελεῖ τό μυστήριο. 2. Ὅταν γίνεται τό Ἱερό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, νά δίνεται ὄνομα χριστιανικό, ὄχι ὀνόματα ξένα, ὅπως Γαρυφαλιά ἤ παράξενα, ὅπως Σουλτάνα κ.λ.π. Ὁ ἀνάδοχος ἤ ἡ ἀνάδοχος ἔχoυν ὑποχρέωση πνευματική καί οἱ ἴδιοι νά ἐκκλησιάζονται καί νά ἐξομολογοῦνται καί νά κοινωνοῦν τά ἄχραντα Μυστήρια καί τό βαπτισμένο νά ὁδηγοῦν ὀρθόδοξα, χριστιανικά. Ὁ ἀνάδοχος εἶναι πνευματικός πατέρας καί ἤ ἀνάδοχος  πνευματική μητέρα.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Xρυσοστόμου O EΚΚΛHΣIAΣMOΣ Πρόλογος

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Xρυσοστόμου

O EΚΚΛHΣIAΣMOΣ

Πρόλογος

H ΠIΣTH στό Θεό καί ἡ συμμετοχή στή θεία λατρεία, προπαντός στήν εὐχαριστιακή σύναξη, ἀποτελοῦν γιά κάθε ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας δυό πραγματικότητες ἀξεχώριστες. Ὁ ἀληθινός χριστιανός δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς τή θεία Λειτουργία. Tά ὑπερῶα τοῦ Mυστικοῦ Δείπνου καί τῆς Πεντηκοστῆς, πού συνέχειά τους εἶναι οἱ ἱεροί ναοί, ἀποτελοῦν κατεξοχήν τούς τόπους τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς διανομῆς τῶν θείων χαρισμάτων. Ἡ «ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό» προσκαρτέρηση τῶν πιστῶν ἐκφράζει τήν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, πού ἐδῶ καί τώρα προγεύεται τά ἀγαθά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Aὐτή τήν ἀλήθεια ἀπηχοῦν καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Πενθέκτης Συνόδου (691), ὅταν παραγγέλλουν ν' ἀποκόπτεται ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐκεῖνος πού, χωρίς σοβαρό λόγο, δέν ἐκκλησιάζεται γιά τρεῖς συνεχεῖς Κυριακές.

Mετά τόν ἐκκλησιασμό & alla -ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Ἐμεῖς ἄς ἀναχωροῦμε ἀπό τή θεία Λειτουργία σάν λιοντάρια πού βγάζουν φωτιά, ἔχοντας γίνει φοβεροί ἀκόμα καί στό διάβολο. Γιατί τό ἅγιο αἷμα τοῦ Κυρίου πού κοινωνοῦμε, ποτίζει τήν ψυχή μας καί τῆς δίνει μεγάλη δύναμη. Ὅταν τό μεταλαβαίνουμε ἄξια, διώχνει τούς δαίμονες μακριά καί φέρνει κοντά μας τούς ἀγγέλους καί τόν Κύριο τῶν ἀγγέλων.

• »»»

Παραμονή ὥς τήν ἀπόλυση

Ἦρθες, λοιπόν, στήν ἐκκλησία καί ἀξιώθηκες νά συναντήσεις τό Xριστό; Mή φύγεις, ἄν δέν τελειώσει ἡ ἀκολουθία. Ἄν φύγεις πρίν τήν ἀπόλυση, εἶσαι ἔνοχος ὅσο κι ἕνας δραπέτης. Πηγαίνεις στό θέατρο καί, ἄν δέν τελειώσει ἡ παράσταση, δέν φεύγεις.

• »»»

Κάθε πότε νά κοινωνοῦμε;

Ὑπάρχει κι ἕνα ἄλλο θέμα: Πολλοί κοινωνοῦν μιά φορά τό χρόνο, ἄλλοι δύο φορές, ἄλλοι περισσότερες. Ποιούς ἀπ’ αὐτούς θά ἐπιδοκιμάσουμε; Ὅσους μιά φορά, ὅσους πολλές ἤ ὅσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν; Oὔτε τούς μία οὔτε τούς πολλές οὔτε τούς λίγες, μά ἐκείνους πού πλησιάζουν στό ἅγιο Ποτήριο μέ καρδιά ἁγνή, μέ βίο ἀνεπίληπτο. Aὐτοί ἄς κοινωνοῦν πάντα.

• »»»

Ἡ θεία Κοινωνία

Καί σάν ἔρθει ἡ στιγμή τῆς θείας Κοινωνίας καί πρόκειται νά πλησιάσεις τήν ἁγία Tράπεζα, πίστευε ἀκλόνητα πώς ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Xριστός, ὁ Bασιλιάς τῶν ὅλων. Ὅταν δεῖς τόν ἱερέα νά σοῦ προσφέρει τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου, μή νομίσεις ὅτι ὁ ἱερέας τό κάνει αὐτό, ἀλλά πίστευε ὅτι τό χέρι πού ἁπλώνεται εἶναι τοῦ Xριστοῦ.

• »»»

Προσοχή καί προσευχή

Η φιλοπτωχία

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Η ΦIΛOΠTΩXIA

Πρόλογος

Ο AΓIOΣ Γρηγόριος εἶναι ὄχι μόνο ἕνας μεγάλος πατέρας καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὁ ἐπιφανέστερος θεολόγος της μετά τόν ἀπόστολο καί εὐαγγελιστή Ἰωάννη.

Γεννημένος μεταξύ 326 καί 329 στήν Ἀριανζό, κοντά στή Nαζιανζό τῆς Καππαδοκίας, ἀπό εὔπορους γονεῖς, ἀπέκτησε μεγάλη κλασική καί θεολογική μόρφωση. Mαζί μέ τό συμφοιτητή καί φίλο του ἅγιο Bασίλειο τόν Mέγα, ἀρχιεπίσκοπο Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, καί τόν ἅγιο Γρηγόριο, ἐπίσκοπο Nύσσης, ἀνήκει στούς «μεγάλους Καππαδόκες». Ἀπό τόν πατέρα του, Γρηγόριο ἐπίσης, ἐπίσκοπο Nαζιανζοῦ, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί ἀπό τόν ἅγιο Bασίλειο ἐπίσκοπος Σασίμων. Πάντως, φύση μοναχική καθώς ἦταν, ἀφιέρωσε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του στή μόνωση, τήν ἡσυχία καί τήν ἄσκηση.

Η αγάπη

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

«Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλού, … ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν...΄ πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» (Α΄ Κορ. 13:4, 5, 7)

Ο λόγος για την αγάπη είναι πάντοτε επίκαι­ρος. Ιδιαίτερα στην εγωκεντρική εποχή μας, που πέτρωσαν οι καρδιές και χάθηκαν τα ειλικρινή αισθήματα, και που λόγια πολλά δίχως αντίκρυ­σμα ζωής, στείρα ιδεολογήματα και νοσηροί συναι­σθηματισμοί διεκδικούν τη θέση της αγάπης.

Σε τούτο το ύψιστο αγαθό μπορούν να μας χει­ραγωγήσουν με ασφάλεια οι άγιοι της Εκκλησίας μας, γιατί αυτοί, με τη ζωή και το λόγο τους, φανε­ρώνουν τη σαρκωμένη Αγάπη, που είναι ο ίδιος ο Θεός - «ο Θεός αγάπη εστί» (Α' Ιω. 4:16).

Ο όσιος Μάξιμος ο ομολογητής υπήρξε ο δια­πρεπέστερος θεολόγος του 7ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 580 και πήρε επιμελη­μένη παιδεία. Διετέλεσε αρχιγραμματέας του αυτο­κράτορα Ηρακλείου, μα σύντομα εγκατέλειψε τη θέση του και, σε ηλικία 34 περίπου χρόνων, έγινε μοναχός.

Αφού ασκήθηκε σκληρά στη μοναστική παλαί­στρα, αφοσιώθηκε, από το 633 μέχρι το τέλος της ζωής του, στον αγώνα εναντίον του μονοθελητισμού, αιρέσεως που δίδασκε πως ο Χριστός έχει μόνο μια θέληση, τη θεία, σε αντίθεση με την ορθό­δοξη διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία ο Χρι­στός, ως Θεάνθρωπος, έχει δύο θελήσεις, τη θεία και την ανθρώπινη.

Αν και απλός μοναχός ο όσιος Μάξιμος, κατόρ­θωσε, με τη δυναμική του παρουσία, να κατευθύνει τον ορθόδοξο θεολογικό αγώνα για μια περίπου εικοσιπενταετία. Αυτό του στοίχισε συλλήψεις, κα­κοποιήσεις, διαπομπεύσεις, εξορίες. Για να στα­ματήσει να μιλάει και να γράφει, του έκοψαν τη γλώσσα και το δεξί χέρι. Τελικά, τον Αύγουστο του 662, κλεισμένος σε φρούριο του Καυκάσου, υπέ­κυψε στις ταλαιπωρίες και τα γηρατειά.

Από τα σπουδαία θεολογικά έργα του, παρου­σιάζουμε στις επόμενες σελίδες, σε ελεύθερη νεο­ελληνική απόδοση, μερικά από τα τετρακόσια «Κε­φάλαια περί αγάπης», που έγραψε ύστερ' από αίτηση του πρεσβυτέρου Ελπιδίου. Τα προσφέ­ρουμε στον σημερινό αναγνώστη, πιστεύοντας ότι μέσα σ' αυτά θα βρει το μέτρο της αληθινής αγάπης προς το Θεό, τον πλησίον και τον εαυτό του. Αρκεί να μελετηθούν όπως ο όσιος Μάξιμος συμβούλευε τον Ελπίδιο: "Σε παρακαλώ να τα διαβάζεις με προσοχή, γιατί τα νοήματά τους είναι συμπυκνω­μένα, και, παρόλο που η διατύπωσή τους φαίνεται απλή, χρειάζονται μεγάλη εξέταση και εμβάθυνση. Ίσως μέσα σ' αυτά ανακαλύψεις κάτι χρήσιμο για την ψυχή σου. Και θ' ανακαλύψει σίγουρα, με τη χάρη του Θεού, εκείνος που διαβάζει με απλότητα, φόβο Θεού και αγάπη".

(Πρόλογος υπό των πατέρων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπού Αττικής)

Η αγάπη

Αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμάει τίποτ’ άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει το Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.

Μην πεις ότι και μόνο η πίστη μου στο Χριστό μπορεί να με σώσει. Αυτό είναι αδύνατον, αν δεν αποκτήσεις και την έμπρακτη αγάπη. Η απλή πί­στη, που δεν συνοδεύεται με έργα αγάπης, σε τί­ποτα δεν ωφελεί, αφού και τα δαιμόνια πιστεύουν και τρέμουν.

Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.

Εκείνο που αγαπάει κανείς, σ' αυτό και είναι προσηλωμένος, και, για να μην το στερηθεί, κατα­φρονεί όλα όσα τον αποσπούν απ' αυτό. Έτσι κι εκείνος που αγαπάει το Θεό, καλλιεργεί την κα­θαρή προσευχή και διώχνει από μέσα του κάθε πάθος που τον εμποδίζει απ' αυτήν.

Ο νους που ενώνεται με το Θεό και παραμένει μαζί του με την προσευχή και την αγάπη, αυτός γί­νεται σοφός, αγαθός, δυνατός, φιλάνθρωπος, σπλαχνικός, μακρόθυμος. Μ' ένα λόγο, έχει πάνω του όλα τα θεία γνωρίσματα. Όταν όμως απομα­κρύνεται από το Θεό και προσκολλάται στα γήινα, ή γίνεται σαν κτήνος, καθώς κυλιέται στις ηδονές, ή γίνεται σαν θηρίο, καθώς φιλονικεί με τους ανθρώ­πους για πράγματα υλικά.

Εκείνος που φοβάται το Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο. Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτάει και την αγάπη προς το Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη.

Εκείνος που αγαπάει το Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.

Η αγάπη προς το Θεό παρακινεί όποιον την έχει να καταφρονεί κάθε πρόσκαιρη ηδονή και κάθε κόπο και λύπη. Ας σε πείσουν γι’ αυτό όλοι οι άγιοι, οι οποίοι τόσα έπαθαν για το Χριστό.

Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη προς το Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από το Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών (Ματθ. 22, 40).

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει.

Μην καταφρονήσεις την εντολή της αγάπης, γιατί μ' αυτή θα γίνεις παιδί του Θεού, ενώ παρα­βαίνοντάς την θα γίνεις παιδί της γέεννας.

Για τις εξής πέντε αιτίες οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο:

- Για το Θεό, όπως ο ενάρετος τους αγαπάει όλους, και όπως κάποιος αγαπάει τον ενάρετο, έστω κι αν ο ίδιος δεν έγινε ακόμα ενάρετος.

- Για φυσικούς λόγους, όπως οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, και αντιστρόφως.

- Από κενοδοξία, όπως αγαπάει κάποιος αυτόν που τον δοξάζει.

- Από φιλαργυρία, όπως εκείνος που αγαπάει τον πλούσιο γιατί του δίνει χρήματα.

- Από φιληδονία, όπως εκείνος που αγαπάει ένα πρόσωπο, γιατί του ικανοποιεί τη γαστριμαργία ή τη σαρκική του επιθυμία.

Απ' αυτές λοιπόν τις αιτίες, η πρώτη είναι αξιέ­παινη, η δεύτερη ούτε επαινετή ούτε αξιοκατάκριτη, ενώ οι υπόλοιπες είναι εμπαθείς.

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.

Εκείνος που αγαπάει το Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα,

- δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους

- έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν

- υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.

Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21). Και πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15).

«Εγώ σας λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.

Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους εναρέτους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου.

Αυτά που διώχνουν την αγάπη από τον άν­θρωπο, είναι τα εξής: η προσβολή, η ζημία, η συκο­φαντία σε θέματα πίστεως ή διαγωγής, τα ξυλοκοπήματα, οι πληγές και τα παρόμοια, που συμ­βαίνουν είτε στον ίδιο είτε σε κάποιον συγγενή ή φί­λο του. Εκείνος λοιπόν που για κάτι απ' αυτά διώ­χνει την αγάπη, δεν έμαθε ακόμα ποιος είναι ο σκο­πός των εντολών του Χριστού.

Ο σκοπός των εντολών του Κυρίου είναι να ελευθερώσουν το νου από την ακράτεια και το μί­σος, και να τον οδηγήσουν στην αγάπη Εκείνου και του πλησίον. Απ' αυτή τη διπλή αγάπη γεννιέ­ται το φως της έμπρακτης πνευματικής γνώσεως.

Αν «η αγάπη είναι η εκπλήρωση του νόμου του Θεού» (Ρωμ. 13:10), εκείνος που έχει μνησικακία για τον αδελφό και κάνει δόλια σχέδια εναντίον του και τον καταριέται και χαίρεται για κάθε του πτώση, αυτός δεν παραβαίνει άραγε τις εντολές του Θεού και δεν είναι άξιος για την αιώνια κόλαση;

Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;

Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια.

Όποιος βλέπει και ίχνος μόνο μίσους μέσα στην καρδιά του προς οποιονδήποτε άνθρωπο και για οποιοδήποτε σφάλμα του, αυτός δεν αγαπάει κα­θόλου το Θεό. Γιατί η αγάπη προς το Θεό δεν ανέ­χεται καθόλου το μίσος εναντίον του πλησίον.

Μην πεις, «Δεν μισώ τον αδελφό μου», τη στιγ­μή που δεν θέλεις να τον θυμάσαι. Άκουσε τι λέει ο προφήτης Μωυσής: «Μη μισήσεις τον αδελφό σου με τη σκέψη σου. Να τον ελέγξεις όμως, για να μην έχεις την αμαρτία που θα είχες, αν αδιαφορούσες για τη διόρθωσή του» (Λευϊτ. 19:17).

Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νους σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία. «Οι δρόμοι όμως των μνησικάκων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Παρ. 12, 28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Παρ. 21, 24).

Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε –είτε σ’ εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμειγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος.

Μη θίξεις τον αδελφό σου με υπονοούμενα, μην τυχόν σου ανταποδώσει κι εκείνος τα ίδια και χά­σετε έτσι και οι δυο σας την αγάπη. Αν ο αδελ­φός έσφαλε, υπόδειξέ του το σφάλμα με παρρησία και αγάπη, για να διαλύσεις έτσι την αιτία της στε­νοχώριας και ν' απαλλαγείτε από την ταραχή και τη λύπη.

Βλαστήμησε κάποιος; Μη μισήσεις αυτόν, αλλά τη βλασφημία και το δαίμονα, που τον έκανε να βλαστημήσει. Αν όμως μισείς αυτόν που βλαστήμησε, μίσησες άνθρωπο κι έτσι αθέτησες την εντο­λή της αγάπης. Ό,τι έκανε εκείνος με το λόγο, το κάνεις εσύ με το έργο. Αν τώρα τηρείς την εντολή, δείξε την αγάπη σου και όσο μπορείς βοήθησέ τον ν' απαλλαγεί από το κακό.

Δεν μπορεί μια λογική ψυχή, που τρέφει μίσος εναντίον κάποιου ανθρώπου, να ειρηνεύσει με το Θεό, ο οποίος έχει δώσει τις εντολές. Γιατί εκεί μας λέει: «Αν δεν συγχωρείτε τα σφάλματα των συ­νανθρώπων σας, ούτε ο Πατέρας σας ο ουράνιος θα συγχωρήσει τα δικά σας σφάλματα» (Ματθ. 6:15).

Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στο Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.

Εξέτασε τη συνείδησή σου με κάθε ακρίβεια, μή­πως εξαιτίας σου δεν συμφιλιώθηκε ο αδελφός μα­ζί σου. Τη συνείδηση, που γνωρίζει τις κρυφές σου σκέψεις, μην την καταφρονείς, γιατί έτσι θα σου γίνεται εμπόδιο την ώρα της προσευχής και θα σε κατηγορεί την ώρα του θανάτου σου.

Μην αφήσεις τ’ αυτιά σου ν’ ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής.

Μη νομίζεις ότι σε αγαπούν εκείνοι που σου με­ταφέρουν λόγια, τα οποία σου προξενούν λύπη και μίσος εναντίον του αδελφού, ακόμα κι αν σου φαίνονται ότι λένε αλήθεια. Αυτούς να τους απο­στρέφεσαι σαν θανατηφόρα φίδια, ώστε κι εκεί­νους να σταματήσεις από την καταλαλιά και τη δι­κή σου ψυχή ν' απαλλάξεις από την κακία.

Τον αδελφό, που τον είχες μέχρι χθες πνευμα­τικό και ενάρετο, μην τον κρίνεις σήμερα ως κακό και πονηρό, επειδή ο διάβολος σ' έβαλε να τον μι­σήσεις. Εσύ, με την αγάπη που μακροθυμεί, έχο­ντας στο νου σου τα χθεσινά καλά του, δίωξε το σημερινό μίσος της ψυχής.

Εκείνον που μέχρι χθες επαινούσες ως καλό και τον εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα, επειδή τον μίσησες, έχοντας ως πρόσχημα τον δικό του άσχημο λόγο. Εσύ συνέχισε να τον επαινείς, ακόμα κι αν κυριαρχείσαι από τη λύπη. Μ' αυτόν τον τρόπο εύκολα θα επανέλθεις στη σωτήρια αγάπη.

Όταν μας δουν οι δαίμονες να καταφρονούμε τα πράγματα του κόσμου, με σκοπό να μη μισή­σουμε για χάρη τους τούς ανθρώπους και ξεπέ­σουμε έτσι από την αγάπη, τότε ξεσηκώνουν ενα­ντίον μας συκοφαντίες, ώστε, μην υποφέροντας τη λύπη, να μας αναγκάσουν να μισήσουμε τους συκοφάντες.

Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή. Και κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα.

Όσο εσύ προσεύχεσαι μ’ όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.

Γνήσιος φίλος είναι εκείνος που, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεται αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του.

Μόνο όσοι τηρούν πιστά τις εντολές του Θεού και γνωρίζουν καλά το βάθος των θείων κριμάτων, δεν εγκαταλείπουν τους φίλους τους, όταν αυτοί δοκιμάζονται με παραχώρηση του Θεού. Όσοι ό­μως περιφρονούν τις εντολές του Θεού και αγνο­ούν το βαθύτερο νόημα των δοκιμασιών που ο Θε­ός επιτρέπει, αυτοί, όταν μεν ο φίλος ευημερεί, α­πολαμβάνουν μαζί του, ενώ όταν ταλαιπωρείται από τους πειρασμούς, τον εγκαταλείπουν. Κάποτε μάλιστα συμβαίνει να συμμαχούν και με τους εχ­θρούς του.

Οι φίλοι του Χριστού αγαπούν ειλικρινά όλους τους ανθρώπους, δεν αγαπιούνται όμως απ' όλους. Οι φίλοι του κόσμου ούτε αγαπούν όλους, ούτε αγαπιούνται απ' όλους. Και οι μεν φίλοι του Χριστού διατηρούν την αγάπη συνεχώς ως το τέ­λος της ζωής τους, ενώ οι φίλοι του κόσμου τη δια­τηρούν ώσπου να συγκρουστούν μεταξύ τους για πράγματα του κόσμου.

Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθειά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλ’ αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών.

Μη βιάζεσαι να καταστρέψεις το δεσμό της πνευματικής αγάπης, γιατί δεν έχει μείνει άλλη οδός σωτηρίας για τους ανθρώπους.

Φιλαυτία είναι η εμπαθής και παράλογη αγάπη προς το σώμα μας, την οποία αντιμάχεται η αγά­πη και η εγκράτεια. Εκείνος που έχει τη φιλαυτία, είναι φανερό ότι έχει όλα τα πάθη.

Αρχή όλων των παθών είναι η φιλαυτία και τέ­λος η υπερηφάνεια. Εκείνος που την ξερίζωσε, έκο­ψε μαζί της και όλα τα πάθη.

Μην είσαι αυτάρεσκος και δεν θα γίνεις μισάδελφος. Μην είσαι φίλαυτος και θα γίνεις φιλόθεος.

Κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάμε με την ψυχή μας. Ομως μόνο στο Θεό να έχουμε την ελπίδα μας, κι Αυτόν μ' όλη μας τη δύναμη να λα­τρεύουμε. Γιατί όσο μας συντηρεί Εκείνος, και οι φί­λοι μας φροντίζουν και οι εχθροί δεν μπορούν να μας βλάψουν. Οταν όμως Εκείνος μας εγκαταλεί­ψει, και οι φίλοι όλοι μας αποστρέφονται και οι εχθροί αποκτούν δύναμη εναντίον μας.

Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (Α΄ Κορ. 13, 2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;

Το θυμικό μέρος της ψυχής(*) χαλιναγώγησέ το με την αγάπη, το επιθυμητικό καταμάρανέ το με την εγκράτεια και το λογιστικό φτέρωσε το με την προσευχή. Ετσι το φως του νου δεν θα θαμπωθεί ποτέ.

Να καταπονείς το σώμα σου με νηστεία και αγρυπνία, και να καταγίνεσαι ακούραστα με την ψαλμωδία και την προσευχή. Τότε θα έρθει σ' εσέ­να ο αγιασμός της σωφροσύνης και θα σου φέρει την αγάπη.

Μη μολύνεις το σώμα σου με αισχρές πράξεις και μη λερώνεις την ψυχή σου με πονηρές σκέψεις. Τότε η ειρήνη του Θεού θα έρθει μέσα σου και θα σου φέρει την αγάπη.

Πολλοί βέβαια έχουν πει πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρεις μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (Α΄ Κορ. 13, 2). Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιω. 4, 16). Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

(*) Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, η ψυχή αποτε­λείται από τα εξής τρία μέρη: α) Το θυμικό (συναίσθημα), του οποίου αμαρτήματα είναι το μίσος, ο φθόνος, η ασπλαχνία κ.τ.ό. β) Το επιθυμητικό (βούληση), του οποίου αμαρτήματα είναι η φιλαργυρία, η γαστριμαργία και όλα τα σαρκικά πάθη. γ) Το λογιστικό (νους), του οποίου αμαρτήματα είναι η απι­στία, η αίρεση, η βλασφημία, η υπερηφάνεια κ.τ.ό. Η υγεία της ψυχής εξαρτάται από την αρμονία στη σχέση και λει­τουργία των τριών αυτών μερών της.

(Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)

Πηγή: Άλλη όψη